Vincenzo Calafiore
La edad posfechada
<< ... los minutos, las horas, los días, los meses y los años parecen gozar aún de buena salud y cuando vuelvan las ganas de vivir creo que serán los primeros en sentirlas llegar >>.
¡Basta ya de distopías! Hago que los personajes de la novela que estoy terminando sean honestos, aunque con menos elegancia. Para que lo hagan, les he prestado una cierta impaciencia que también es la mía; una novela que tiende a proyectarse para dar sentido a un mañana amenazador.
Aún no sé si una vez terminada y catalogada acabará con las demás en mi biblioteca personal, o la publicaré. No faltan libros, a menudo malos, en los que las grandes metrópolis, así como la vida misma, están dominadas por la violencia y la catástrofe. Existe un riesgo real en alimentar desproporcionadamente un imaginario jugado sobre < catástrofe > . Y en cualquier caso, todo es imaginario, una especie de caricatura de un hipotético posible. El daño real o la catástrofe real es la dimensión que más elude a los humanos una paradoja que arruina existencias enteras es la del presente; la capacidad imaginativa es capaz de imprimir memoria y proyectarse en el futuro, de captar en cierto sentido en forma de recuerdo o presentimiento lo imaginado.
El homo sapiens es dúctil, adaptable, maniobrable, sí, es tenaz pero adolece de estupidez y violencia agresivas, es violento.
< La estupidez y la violencia > extremas, no permiten ni permiten un futuro ni un mundo nuevo, al menos diferente a este ya asfixiado y sufrido.
En esta época mía, nueva para mí y aún por explorar, no hay lugar para - la catástrofe - si acaso, hay una nueva vitalidad, un nuevo tipo de vida que no es alucinógena, ni visionaria, es simplemente vida, una subespecie de vida que mide el tiempo de una forma completamente distinta a la conocida que era errónea y sin sentido.
Ahora me digo que, ante el fracaso de nuestra imaginación ética y social, deberíamos sustituir el espíritu farsesco-catastrófico de El día después por un anteayer más bello y menos angustioso.
Deberíamos confiar más en nosotros mismos, en nuestro sentimiento interior, en lugar de en quienes anuncian catastróficamente el fin del mundo.
Ahora, en esta edad mía desconcertada e incontrolable, queda el deleite de llenar de tinta las plumas estilográficas de émbolo y seguir escribiendo y soñando, imaginar que hay un futuro que otros no ven pero que existe; ¡escribir y sentir como la plumilla raya la filigrana de la hoja en blanco, en este caso inmensa, y es como poder observar a simple vista el universo de estrellas, allá arriba, o la vía láctea, el pequeño y el gran carro, llegar hasta Andrómeda o imaginar el encuentro y existencia de extraterrestres, y con ellos construir un nuevo mundo!
Imaginar poder retroceder en el tiempo o ir al futuro para ver cómo vive la gente allí y quizás descubrir que ahora es mejor.
Pero el futuro de esta humanidad en desbandada de la que desvincularse posiblemente exista y se llame "mujer".
con su libertad, su inteligencia, su orgullo, su dignidad. Mujer no significa piernas abiertas, pero tampoco sexualidad vulgar y violenta, obligatoria, contractual, pagada. Mujer es ese planeta donde es posible vivir sin guerra, sin violencia.
¡Mujer es igual a ternura, a gran sentimiento, a gran amor!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Vincenzo Calafiore
Η μεταχρονολογημένη ηλικία
<< ... τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια φαίνονται ακόμα να είναι υγιή και όταν η θέληση για ζωή επιστρέψει πιστεύω ότι θα είναι οι πρώτοι που θα το νιώσουν να έρχεται >>.
Αρκετά με τις δυστοπίες! Κάνω τους χαρακτήρες στο μυθιστόρημα που τελειώνω να είναι ειλικρινείς, αν και λιγότερο κομψά. Για να τους κάνω να το κάνουν, τους έχω δανείσει μια κάποια ανυπομονησία που είναι και δική μου- ένα μυθιστόρημα που τείνει να προβάλλει τον εαυτό του για να δώσει νόημα σε ένα απειλητικό αύριο.
Ακόμα δεν ξέρω αν μόλις τελειώσει και καταγραφεί θα καταλήξει μαζί με τα άλλα στην προσωπική μου βιβλιοθήκη ή θα το εκδώσω. Δεν υπάρχει έλλειψη βιβλίων, συχνά κακών βιβλίων, στα οποία οι μεγάλες μητροπόλεις καθώς και η ίδια η ζωή κυριαρχούνται από τη βία και την καταστροφή. Υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος να τροφοδοτήσουμε υπερβολικά μια φανταστική παιγμένη < καταστροφή > . Και σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι φανταστικά, ένα είδος καρικατούρας ενός υποθετικού πιθανού. Η πραγματική ζημιά ή η πραγματική καταστροφή είναι η διάσταση που διαφεύγει περισσότερο από τους ανθρώπους ένα παράδοξο που καταστρέφει ολόκληρες υπάρξεις είναι αυτή του παρόντος- η φαντασιακή ικανότητα είναι ικανή να αποτυπώνει τη μνήμη και να προβάλλει τον εαυτό της στο μέλλον, να συλλαμβάνει κατά μία έννοια με τη μορφή μνήμης ή πρόγνωσης αυτό που έχει φανταστεί.
Ο Homo sapiens είναι όλκιμος, προσαρμόσιμος, ευέλικτος, ναι, είναι επίμονος, αλλά πάσχει από επιθετική βλακεία και βία, είναι βίαιος.
< Η βλακεία και η βία > τα άκρα, δεν επιτρέπουν και δεν επιτρέπουν ένα μέλλον ή έναν νέο κόσμο, τουλάχιστον διαφορετικό από αυτόν τον ήδη ασφυκτικό και ταλαιπωρημένο.
Σε αυτή την εποχή μου, που είναι καινούργια για μένα και δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί, δεν υπάρχει χώρος για - καταστροφή - αν μη τι άλλο, υπάρχει μια νέα ζωτικότητα, ένα νέο είδος ζωής που δεν είναι παραισθησιογόνο, ούτε οραματικό, είναι απλά ζωή, ένα υποείδος ζωής που μετράει το χρόνο με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον γνωστό που ήταν λάθος και παράλογος.
Τώρα λέω στον εαυτό μου ότι, αντιμέτωποι με μια αποτυχία της ηθικής και κοινωνικής μας φαντασίας, θα πρέπει πραγματικά να αντικαταστήσουμε το φάρσαλο-καταστροφικό πνεύμα αλά Η επόμενη μέρα με μια πιο όμορφη και λιγότερο οδυνηρή προχθεσινή μέρα.
Θα έπρεπε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας, το εσωτερικό μας συναίσθημα αντί για εκείνους που αναγγέλλουν καταστροφικά το τέλος του κόσμου.
Τώρα, σε αυτή την μπερδεμένη και ανεξέλεγκτη εποχή μου, υπάρχει η χαρά να γεμίζω με μελάνι τις πένες των εμβόλων και να συνεχίζω να γράφω και να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα μέλλον που οι άλλοι δεν βλέπουν αλλά υπάρχει, να γράφεις και να νιώθεις τη μύτη να γρατζουνάει το υδατογράφημα του λευκού φύλλου χαρτιού, στην προκειμένη περίπτωση απέραντου, και είναι σαν να μπορείς να παρατηρείς με γυμνό μάτι το σύμπαν των άστρων, εκεί ψηλά, ή τον γαλαξία, το μικρό και το μεγάλο άρμα, να φτάνεις στην Ανδρομέδα ή να φαντάζεσαι τη συνάντηση και την ύπαρξη εξωγήινων και μαζί τους να χτίζεις έναν καινούργιο κόσμο!
Φανταστείτε να μπορείτε να γυρίσετε πίσω στο χρόνο ή να πάτε στο μέλλον για να δείτε πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί και ίσως να ανακαλύψετε ότι είναι καλύτερα τώρα.
Αλλά το μέλλον αυτής της ανθρωπότητας σε σύγχυση από την οποία να διαχωρίσουμε ενδεχομένως υπάρχει και ονομάζεται "γυναίκα".
με την ελευθερία, την ευφυΐα, την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια της. Γυναίκα δεν σημαίνει ανοιχτά πόδια, αλλά ούτε και χυδαία και βίαιη υποχρεωτική, συμβατική, πληρωμένη σεξουαλικότητα. Γυναίκα είναι εκείνος ο πλανήτης όπου είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς πόλεμο, χωρίς βία.
Γυναίκα ισούται με τρυφερότητα, μεγάλο συναίσθημα, μεγάλη αγάπη!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Vincenzo Calafiore
L'âge postdaté
<< ... les minutes, les heures, les jours, les mois et les années semblent encore en bonne santé et quand la volonté de vivre reviendra, je crois qu'ils seront les premiers à la sentir venir >>.
Assez de dystopies ! Je fais en sorte que les personnages du roman que je suis en train de terminer soient honnêtes, même si c'est avec moins d'élégance. Pour qu'ils le fassent, je leur ai prêté une certaine impatience qui est aussi la mienne ; un roman qui a tendance à se projeter pour donner du sens à un lendemain menaçant.
Je ne sais pas encore si, une fois terminé et catalogué, il finira avec les autres dans ma bibliothèque personnelle, ou si je le publierai. Les livres ne manquent pas, souvent mauvais, où les grandes métropoles comme la vie elle-même sont dominées par la violence et la catastrophe. Il y a un risque réel à alimenter de façon disproportionnée un imaginaire joué sur < la catastrophe > . Et de toute façon, tout cela est imaginaire, une sorte de caricature d'un hypothétique possible. Le vrai dommage ou la vraie catastrophe, c'est la dimension qui échappe le plus à l'homme, un paradoxe qui ruine des existences entières, c'est celle du présent ; la capacité imaginative est capable d'imprimer la mémoire et de se projeter dans l'avenir, de saisir en quelque sorte sous forme de souvenir ou de pressentiment ce qui a été imaginé.
L'homo sapiens est ductile, adaptable, maniable, oui, il est tenace mais il souffre de stupidité agressive et de violence, il est violent.
< La stupidité et la violence > extrêmes, ne permettent pas ou n'autorisent pas un avenir ou un nouveau monde, au moins différent de celui déjà étouffé et subi.
Dans cette époque qui est la mienne, nouvelle pour moi et encore à explorer, il n'y a pas de place pour la - catastrophe - au contraire, il y a une nouvelle vitalité, un nouveau type de vie qui n'est pas hallucinogène, ni visionnaire, c'est simplement la vie, une sous-espèce de vie qui mesure le temps d'une manière complètement différente de celle connue qui était erronée et insensée.
Maintenant je me dis que, face à la faillite de notre imagination éthique et sociale, nous devrions vraiment remplacer l'esprit farfelu-catastrophique à la The day after par un plus beau et moins angoissant The day before yesterday.
Nous devrions nous fier davantage à nous-mêmes, à notre sentiment intérieur, plutôt qu'à ceux qui annoncent catastrophiquement la fin du monde.
Maintenant, à mon âge dérouté et incontrôlable, il y a le plaisir de remplir d'encre des stylos à piston et de continuer à écrire et à rêver, à imaginer qu'il y a un avenir que les autres ne voient pas mais qu'il y a ; écrire et sentir la plume gratter le filigrane de la feuille blanche, ici immense, et c'est comme pouvoir observer à l'œil nu l'univers des étoiles, là-haut, ou la voie lactée, le petit et le grand char, pour atteindre Andromède ou imaginer la rencontre et l'existence d'extraterrestres, et avec eux construire un nouveau monde !
Imaginer pouvoir remonter le temps ou aller dans le futur pour voir comment on y vit et peut-être découvrir que c'est mieux maintenant.
Mais l'avenir de cette humanité en déroute dont il faut se dissocier existe peut-être et s'appelle "la femme".
La femme, c'est la femme avec sa liberté, son intelligence, sa fierté, sa dignité. Femme ne veut pas dire jambes ouvertes, mais pas non plus sexualité vulgaire et violente, obligatoire, contractuelle, rémunérée. La femme est cette planète où il est possible de vivre sans guerre, sans violence.
La femme, c'est la tendresse, le grand sentiment, le grand amour !
*** Traduit avec www.DeepL.com/Translator (version gratuite) ***
Vincenzo Calafiore
The post-dated age
<< ... the minutes, hours, days, months and years still seem to be in good health and when the will to live returns I believe they will be the first to feel it coming >>.
Enough with the dystopias! I make the characters in the novel I am finishing to be honest, albeit less elegantly. To make them do it, I have lent them a certain impatience that is also my own; a novel that tends to project itself to make sense of a threatening tomorrow.
I still do not know whether once finished and catalogued it will end up with the others in my personal library, or publish it. There are no shortage of books, often bad books, in which large metropolises as well as life itself are dominated by violence and catastrophe. There is a real risk in feeding out of proportion an imaginary played on < catastrophe > . And in any case, it is all imaginary, a kind of caricature of a hypothetical possible. The real damage or the real catastrophe is the dimension that most eludes humans a paradox that ruins entire existences is that of the present; the imaginative capacity is able to imprint memory and project itself into the future, to grasp in a certain sense in the form of memory or foreboding what has been imagined.
Homo sapiens is ductile, adaptable, maneuverable, yes, it is tenacious, but it suffers from aggressive stupidity and violence, it is violent.
< Stupidity and violence > extremes, do not allow or permit a future or a new world, at least different from this already suffocated and suffered one.
In this age of mine, new to me and yet to be explored, there is no place for - catastrophe - if anything, there is a new vitality, a new kind of life that is not hallucinogenic, nor visionary, it is simply life, a sub-species of life that measures time in a completely different way from the known one that was wrong and senseless.
Now I say to myself that, faced with a failure of our ethical and social imagination, we really should replace the farcical-catastrophic spirit à la The day after with a more beautiful and less distressing The day before yesterday.
We should trust ourselves more, our inner feeling instead of those who catastrophically announce the end of the world.
Now in this bewildered and uncontrollable age of mine, there is the delight in filling piston fountain pens with ink and continuing to write and dream, to imagine that there is a future that others do not see but that there is; to write and feel the nib scratch the watermark of the blank sheet of paper, in this case immense, and it is like being able to observe with the naked eye the universe of stars, up there, or the milky way, the little and the big chariot, to reach Andromeda or to imagine the encounter and existence of aliens, and with them build a new world!
Imagine being able to go back in time or go into the future to see how people live there and perhaps discover that it is better now.
But the future of this humanity in disarray from which to dissociate possibly exists and is called 'woman'.
with her freedom, intelligence, pride, dignity. Woman does not mean open legs, but neither does vulgar and violent compulsory, contractual, paid sexuality. Woman is that planet where it is possible to live without war, without violence.
Woman equals tenderness, great feeling, great love!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Vincenzo Calafiore
Vârsta postdată
<< ... minutele, orele, zilele, lunile și anii par a fi încă sănătoși și când dorința de a trăi va reveni cred că vor fi primii care o vor simți venind >>.
Gata cu distopiile! Personajele din romanul pe care îl termin fac să fie sincere, deși mai puțin elegante. Pentru a le face să o facă, le-am împrumutat o anumită nerăbdare care este și a mea; un roman care tinde să se proiecteze pentru a da sens unui mâine amenințător.
Încă nu știu dacă, odată terminat și catalogat, va ajunge alături de celelalte în biblioteca mea personală sau îl voi publica. Nu lipsesc cărțile, adesea cărți proaste, în care marile metropole, ca și viața însăși, sunt dominate de violență și catastrofă. Există un risc real în alimentarea disproporționată a unui imaginar jucat pe < catastrofă > . Și, în orice caz, totul este imaginar, un fel de caricatură a unui posibil ipotetic. Adevărata pagubă sau adevărata catastrofă este dimensiunea care le scapă cel mai mult oamenilor un paradox care ruinează existențe întregi este cea a prezentului; capacitatea imaginativă este capabilă să imprime memoria și să se proiecteze în viitor, să cuprindă într-un anumit sens sub formă de amintire sau de presimțire ceea ce a fost imaginat.
Homo sapiens este ductil, adaptabil, manevrabil, da, este tenace, dar suferă de prostie agresivă și de violență, este violent.
< Prostia și violența > extreme, nu permit sau nu permit un viitor sau o lume nouă, cel puțin diferită de aceasta deja sufocată și suferindă.
În această epocă a mea, nouă pentru mine și încă neexplorată, nu este loc pentru - catastrofă - dacă nu cumva, există o nouă vitalitate, un nou tip de viață care nu este nici halucinogenă, nici vizionară, este pur și simplu viață, o subspecie de viață care măsoară timpul într-un mod complet diferit de cel cunoscut, care era greșit și fără sens.
Acum îmi spun că, în fața unui eșec al imaginației noastre etice și sociale, chiar ar trebui să înlocuim spiritul farsesco-catastrofal à la The day after cu un mai frumos și mai puțin angoasant The day before yesterday.
Ar trebui să avem mai multă încredere în noi înșine, în sentimentul nostru interior, în locul celor care anunță catastrofic sfârșitul lumii.
Acum, în această vârstă dezorientată și incontrolabilă a mea, există plăcerea de a umple stilourile cu piston cu cerneală și de a continua să scriu și să visez, să îmi imaginez că există un viitor pe care alții nu îl văd, dar care există; să scriu și să simt cum penița zgârie filigranul foii albe de hârtie, în cazul de față imensă, și e ca și cum ai putea observa cu ochiul liber universul de stele, acolo sus, sau Calea Lactee, carul mic și carul mare, să ajungi până la Andromeda sau să-ți imaginezi întâlnirea și existența extratereștrilor, și cu ei să construiești o lume nouă!
Imaginați-vă că puteți să vă întoarceți în timp sau să mergeți în viitor pentru a vedea cum trăiesc oamenii de acolo și, poate, să descoperiți că acum este mai bine.
Dar viitorul acestei umanități în dezordine de care să ne disociem există eventual și se numește "femeie".
Cu libertatea, inteligența, mândria, demnitatea ei. Femeia nu înseamnă picioare deschise, dar nici sexualitate vulgară și violentă, obligatorie, contractuală, plătită. Femeia este acea planetă pe care este posibil să trăim fără război, fără violență.
Femeia echivalează cu tandrețea, cu marile sentimente, cu marea iubire!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Vincenzo Calafiore
Starost z naknadnim datumom
<< ... minute, ure, dnevi, meseci in leta se zdijo še vedno zdravi in verjamem, da bodo, ko se jim bo vrnila volja do življenja, prvi začutili, da prihaja >>.
Dovolj je distopij! Liki v romanu, ki ga končujem, so pošteni, čeprav manj elegantni. Da bi to storili, sem jim posodil določeno nestrpnost, ki je tudi moja lastna; roman, ki je nagnjen k temu, da se projicira, da bi osmislil grozeči jutri.
Še vedno ne vem, ali bo po dokončanju in katalogizaciji končal z drugimi v moji osebni knjižnici ali pa ga bom objavil. Knjig, pogosto slabih, v katerih tako velika velemesta kot življenje samo obvladujeta nasilje in katastrofa, ne manjka. Obstaja resnična nevarnost, da bi iz pretiravanja hranili namišljeno igro o < katastrofi > . In v vsakem primeru je vse to imaginarno, nekakšna karikatura hipotetične možnosti. Resnična škoda ali resnična katastrofa je razsežnost, ki se ljudem najbolj izmika paradoks, ki uničuje celotne eksistence, je razsežnost sedanjosti; domišljijska sposobnost je zmožna vtisniti spomin in se projicirati v prihodnost, v nekem smislu v obliki spomina ali slutnje dojeti, kar je bilo zamišljeno.
Homo sapiens je plastičen, prilagodljiv, okreten, da, je vztrajen, vendar trpi zaradi agresivne neumnosti in nasilja, je nasilen.
< Neumnost in nasilje > skrajnosti, ne dopuščata in ne omogočata prihodnosti ali novega sveta, vsaj drugačnega od tega že zadušenega in trpečega.
V tej moji dobi, zame novi in še neraziskani, ni prostora za - katastrofo -, če že, je tu nova vitalnost, nova vrsta življenja, ki ni ne halucinogena ne vizionarska, je preprosto življenje, podvrsta življenja, ki meri čas na povsem drugačen način od znanega, ki je bil napačen in nesmiseln.
Zdaj si pravim, da bi morali spričo odpovedi naše etične in družbene domišljije farsično-katastrofični duh à la Dan po res zamenjati z lepšim in manj mučnim Predvčerajšnjim.
Bolj bi morali zaupati sebi, svojemu notranjemu občutku namesto tistim, ki katastrofalno napovedujejo konec sveta.
Zdaj, v tej moji zmedeni in neobvladljivi dobi, je užitek polniti nalivna peresa s črnilom in še naprej pisati in sanjati, si predstavljati, da obstaja prihodnost, ki je drugi ne vidijo, a obstaja; pisati in čutiti, kako pero praska vodni znak praznega lista papirja, v tem primeru ogromnega, in to je, kot bi lahko s prostim očesom opazoval vesolje zvezd, tam zgoraj, ali mlečno pot, mali in veliki voz, dosegel Andromedo ali si predstavljal srečanje in obstoj vesoljcev in z njimi zgradil nov svet!
Predstavljajte si, da bi se lahko vrnili v preteklost ali šli v prihodnost in videli, kako ljudje tam živijo, ter morda ugotovili, da je zdaj bolje.
Toda prihodnost tega človeštva v neredu, od katerega se je treba ločiti, morda obstaja in se imenuje "ženska".
s svojo svobodo, inteligenco, ponosom in dostojanstvom. Ženska ne pomeni odprtih nog, a tudi ne vulgarne in nasilne obvezne, pogodbene, plačane spolnosti. Ženska je tisti planet, na katerem je mogoče živeti brez vojne, brez nasilja.
Ženska je nežnost, veliko čustvo, velika ljubezen!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Vincenzo Calafiore
A idade pós-datada
<< ... os minutos, as horas, os dias, os meses e os anos ainda parecem estar em boa saúde e, quando a vontade de viver voltar, acredito que eles serão os primeiros a senti-la chegar >>.
Chega de distopias! Faço com que os personagens do romance que estou terminando sejam honestos, embora com menos elegância. Para fazê-los fazer isso, emprestei a eles uma certa impaciência que também é minha; um romance que tende a se projetar para dar sentido a um amanhã ameaçador.
Ainda não sei se, uma vez terminado e catalogado, ele acabará com os outros em minha biblioteca pessoal ou se o publicarei. Não faltam livros, muitas vezes ruins, nos quais as grandes metrópoles, assim como a própria vida, são dominadas pela violência e pela catástrofe. Há um risco real em alimentar uma proporção exagerada de um imaginário jogado sobre < catástrofe > . E, de qualquer forma, tudo isso é imaginário, uma espécie de caricatura de um possível hipotético. O dano real ou a catástrofe real é a dimensão que mais escapa aos seres humanos - um paradoxo que arruína existências inteiras - é a do presente; a capacidade imaginativa é capaz de imprimir a memória e se projetar no futuro, de apreender, em certo sentido, sob a forma de memória ou presságio, o que foi imaginado.
O Homo sapiens é dúctil, adaptável, manobrável, sim, ele é tenaz, mas sofre de estupidez e violência agressivas, ele é violento.
< Estupidez e violência > extremos, não permitem ou possibilitam um futuro ou um novo mundo, pelo menos diferente deste já sufocado e sofrido.
Nesta minha era, nova para mim e a ser explorada, não há lugar para - catástrofes - quando muito, há uma nova vitalidade, um novo tipo de vida que não é alucinógeno, nem visionário, é simplesmente vida, uma subespécie de vida que mede o tempo de uma maneira completamente diferente da conhecida, que era errada e sem sentido.
Agora digo a mim mesmo que, diante de um fracasso de nossa imaginação ética e social, deveríamos realmente substituir o espírito farsesco-catastrófico à la The day after por um The day before yesterday mais belo e menos angustiante.
Deveríamos confiar mais em nós mesmos, em nosso sentimento interior, em vez daqueles que anunciam catastroficamente o fim do mundo.
Agora, nesta minha idade desnorteada e incontrolável, há o prazer de encher canetas-tinteiro com tinta e continuar a escrever e sonhar, imaginar que há um futuro que os outros não veem, mas que existe; escrever e sentir a ponta arranhar a marca d'água da folha de papel em branco, nesse caso imensa, e é como poder observar a olho nu o universo de estrelas, lá em cima, ou a via láctea, a pequena e a grande carruagem, chegar a Andrômeda ou imaginar o encontro e a existência de alienígenas e, com eles, construir um novo mundo!
Imagine poder voltar no tempo ou ir ao futuro para ver como as pessoas vivem lá e talvez descobrir que é melhor agora.
Mas o futuro dessa humanidade em desordem da qual se dissociar possivelmente existe e se chama "mulher".
A mulher é um ser humano que tem liberdade, inteligência, orgulho e dignidade. Mulher não significa pernas abertas, mas também não significa sexualidade compulsória, contratual e paga, vulgar e violenta. Mulher é aquele planeta onde é possível viver sem guerra, sem violência.
Mulher é igual a ternura, grande sentimento, grande amor!
*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***
Nessun commento:
Posta un commento