Ποιος είσαι?
Από
Θλίψη σαν φόρεμα
Vincenzo Calafiore
«… Αυτοί σαν εμάς είναι
σαν ένα μουχλιασμένο κομμάτι ψωμί,
δεν ξέρουν να γελάνε και μένουν
πάντα εν μέρει, με το ίδιο φόρεμα
του γκριζαρίσματος του πάντα.
Είμαι αυτό το ποτήρι κρασί
μισο εγκαταλελειμμένο κάπου...»
Vincenzo Calafiore
Δεν ξέρουμε πώς να γελάσουμε εμείς οι αχρησιμοποίητες μαριονέτες στα παρασκήνια.
Ακόμα με το τελευταίο φόρεμα σκηνής από τη γωνιά μας, κοιτάμε πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, κι αν δούμε ένα φως στα βάθη του σκότους, ζωντανεύει η ελπίδα ότι κάποιο χέρι θα μας σηκώσει από αυτό το καρφί για να μας κάνει να έρθουμε πίσω στη ζωή.
Δεν έχουμε δει ακόμα το φως, αλλά εδώ, στον κόσμο των σκιών και των λίγων ονείρων μας, δεν τα παρατήσαμε ποτέ και συνεχίζουμε να ελπίζουμε.
Εν τω μεταξύ, πολλοί αρωματισμένοι και κομψοί ηθοποιοί και ηθοποιοί περνούν κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάποιοι σταματούν ακριβώς από κάτω μας για να αναθεωρήσουν το - Σενάριο -, άλλοι μένουν στην εμπιστοσύνη τους, αλλά κανείς δεν σηκώνει ποτέ τα μάτια του για να παρατηρήσει την παρουσία μας, είναι σαν να ήμασταν αόρατες λυπημένες μαριονέτες.
Αχ! Αν κάποιο από αυτά μας δώσει μια λέξη, αν κάποιο από αυτά σταματήσει για μια στιγμή να δει ο ένας τον άλλον και να μας θεωρήσει θλιμμένες νοσταλγικές μαριονέτες, μάθετε πόση αγάπη θα μπορούσαμε να δώσουμε!
Το βράδυ λοιπόν που το θέατρο αδειάζει και πέφτει η ησυχία, από εκεί που είμαστε όλοι κοιτάμε τον ουρανό με κομμένη την ανάσα και περιμένουμε να γίνει η μαγεία!
Ο ουρανός αρχίζει από τις μακρινές άκρες να φωτίζεται με ένα αδύναμο φως που σταδιακά γίνεται όλο και πιο λευκό φως, δυνατό, έντονο, ψυχρά παρθενικό το φεγγάρι φαίνεται από τον θόλο των κρυστάλλων, η μεγαλειότητά της Λούνα!
Μας έρχεται ξαφνικά να ζωντανέψουμε, να ζωντανέψουμε, να κινηθούμε, να περπατήσουμε στα άδεια δωμάτια το καθένα με το δικό του δράμα για να αναπαρασταθούμε σε ένα κοινό ψυχών που βρίσκονται εκεί αναζητώντας το δικό τους.
Είναι μια μοναδική παράσταση.
Μονόπρακτο.
Μια σκηνή.
Μόνο βιολί!
Οι νότες του μας συνοδεύουν στους αγγέλους και ποιος ξέρει αν θα βρεθεί ποτέ κάποιος για εμάς!
Αλλά δεν ξέρεις, δεν μπορείς να ξέρεις γιατί δεν με κοίταξες ποτέ!
Δεν με είδες να μεγαλώνω, δεν με είδες νέο, ενήλικο, τώρα με άσπρο κεφάλι.
Οι «πληγές μου» δεν θα επουλωθούν ποτέ, ανήκουν σε ένα παρελθοντικό παρόν που επανέρχεται στο μυαλό και δεν δίνει ζωή, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις πλήρως τη στιγμιαία ευτυχία.
Είναι ένα λεπτό πέπλο θλίψης στα μάτια και όσοι σαν εμένα μπορούν να τα αναγνωρίσουν αμέσως.
Μερικές φορές τίθεται το ερώτημα: ποιος είσαι;
Και πολλές φορές δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση!
Αλλά δεν ξέρεις την ευαισθησία μου, την ταπεινοφροσύνη μου.
Περπάτησα πολύ με το κεφάλι ψηλά, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν ... είμαι ζωντανός και εσύ;
Nessun commento:
Posta un commento