Sul mare... da una vita

 Lei, spalancando la porta si presentò ai miei occhi vestita di futuro! Tornò piena di tracce e cicatrici dal suo passato. Disillusa, amareggiata. ma con quel suo sorriso di sempre, di tante battaglie, ancora acceso, aveva quel sorriso che hanno coloro che non si arrendono. Ed io che non avevo nulla da offrirle se non le mie mani pieni di solchi profondi nei quali sono passati i miei anni, sono diventati strade di fiducia e orgoglio. Siamo volati in un abbraccio, ci siamo spogliati del passato e indossati altri vestisti che sapevano di vita nuova.

Sono andato via con quelle parole lasciate sospese nell’aria: Quel che verrà dopo di me non lo vorrai più conoscere!
Io sono mare, tempesta, ma anche serenità, culla in cui potrai sempre riposare, ma non chiedermi di rimanere, il mare non rimane mai, ovunque andrai lo troverai sempre, e tu mi ritroverai, anche se per sbaglio … per sbaglio ci ritroveremo!
Vincenzo Calafiore


Αυτή, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα, παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια μου ντυμένη με το μέλλον! Επέστρεψε γεμάτη ίχνη και σημάδια από το παρελθόν της. Απογοητευμένος, πικραμένος. αλλά με εκείνο το χαμόγελό του, πάντα ζωντανός, από τόσες μάχες, ακόμα ζωντανός, είχε εκείνο το χαμόγελο που έχουν όσοι δεν τα παρατάνε. Και εγώ, που δεν είχα τίποτα να της προσφέρω εκτός από τα χέρια μου γεμάτα βαθιές αυλακώσεις στις οποίες έχουν περάσει τα χρόνια μου, έχω γίνει δρόμοι εμπιστοσύνης και υπερηφάνειας. Πετάξαμε αγκαλιά, απογυμνωθήκαμε από το παρελθόν και φορέσαμε άλλα ρούχα που μύριζαν νέα ζωή.
Έφυγα με αυτά τα λόγια να αιωρούνται στον αέρα: Τι έρχεται μετά από μένα δεν θα θέλεις πια να μάθεις!
Είμαι η θάλασσα, η καταιγίδα, αλλά και η γαλήνη, μια κούνια όπου μπορείς πάντα να ξεκουράζεσαι, αλλά μην μου ζητάς να μείνω, η θάλασσα δεν μένει ποτέ, όπου κι αν πας θα τη βρεις πάντα, και θα με βρεις ξανά, έστω και κατά λάθος... κατά λάθος θα βρούμε ο ένας τον άλλον!
Βιντσέντζο Καλαφιόρε

She, throwing open the door, presented herself to my eyes dressed in the future! She returned full of traces and scars from her past. Disillusioned, embittered. but with that smile of always, of so many battles, still lit, she had that smile that those who do not give up have. And I who had nothing to offer her except my hands full of deep furrows in which my years have passed, have become roads of trust and pride. We flew in an embrace, we stripped ourselves of the past and put on other clothes that smelled of new life.
I went away with those words left suspended in the air: What comes after me you will no longer want to know!
I am the sea, the storm, but also serenity, a cradle in which you can always rest, but do not ask me to stay, the sea never remains, wherever you go you will always find it, and you will find me again, even if by mistake ... by mistake we will find each other!
Vincenzo Calafiore


Ella, abriendo de golpe la puerta, se presentó ante mis ojos ¡vestida del futuro! Regresó llena de huellas y cicatrices de su pasado. Desilusionado, amargado. pero con esa sonrisa suya, siempre viva, de tantas batallas, todavía viva, tenía esa sonrisa que tienen los que no se rinden. Y yo, que no tenía nada que ofrecerle excepto mis manos llenas de surcos profundos por donde han pasado mis años, se han convertido en caminos de confianza y orgullo. Volamos en un abrazo, nos despojamos del pasado y nos pusimos otras ropas que olían a nueva vida.
Me quedé con esas palabras flotando en el aire: ¡Lo que venga después de mí ya no lo querrás saber!
Yo soy el mar, la tormenta, pero también la serenidad, una cuna donde siempre podrás descansar, pero no me pidas que me quede, el mar nunca se queda, donde quiera que vayas siempre lo encontrarás, y me volverás a encontrar, aunque por error... ¡por error nos encontraremos!
Vincenzo Calafiore